He getver, het zit er weer op. Vanmiddag vliegen we terug naar huis.
Gelukkig gaat het vliegtuig pas om 17.00 uur dus we hebben nog even de tijd om lekker rustig aan te doen.
Het kost wat moeite om uiteindelijk alles in de koffers te krijgen (ik snap er niks van. We hebben echt alleen een zooi t-shirts gekocht en alle zooi zoals shampoo blijft achter, maar toch is de koffer stiekem te zwaar!) maar net iets voor 11.00 uur staan we bij de balie om uit te checken.
Het uitchecken bij de zuil lukt niet en bij de balie staat een rij van hier tot Tokyo. Nu hebben we tijd zat, maar om die nu wachtend in een rij door te brengen? Gelukkig schiet iemand van het hotel ons te hulp zodat we alsnog binnen 5 minuten uitgecheckt zijn.
Op onze laatste dag gaan we natuurlijk nog even genieten van een echt Amerikaans ontbijt en dat doen we bij Denny's. Jurgen neemt de slumberjack slam en ik build-m'n-eigen-slam. Het smaakt, geheel naar verwachting, weer prima en het is, ook geheel naar verwachting, te veel.
Rond 12.30 uur gaan we op zoek naar een benzinepomp wat nog even moeite kost want voor we het weten zijn we al bij het vliegveld. Het is hierna nog maar een kort ritje naar Alamo waar we helaas deze superfijne auto weer in moeten leveren. Dat gaat zoals we gewend zijn supersnel en we krijgen keurig een bon van de kosten van de upgrade. Volgens de bon hebben we 985 mijl met deze auto gereden. Ik heb niet genoteerd hoeveel we met de Nissan hebben gereden maar dat zal ongeveer 2000 mijl zijn.
We nemen de shuttle naar het vliegveld en ook hier een zuil waar we zelf op inchecken. Het blijkt dat de koffers inderdaad iets te zwaar zijn. Met wat wisselen hier en daar zitten we er 1 kilo overheen. We krijgen wat strenge blikken en een preekje, maar de koffers mogen toch mee.
Nadat we de koffers kwijt zijn, zijn we ook snel door security. Hier geen gedoe met schoenen uit en zakjes met mascara (snap nog steeds niet dat ze dit een vloeistof vonden). Alleen de rugzak gaat via de lange route en wordt uitgebreid gecontroleerd, volgens de mevrouw aldaar wegens de beanbag van de Tomtom. Niets aan de hand dus en na een paar minuten kunnen we door. Nog heel even lopen we langs de taxfree winkels maar we kopen niks meer.
Het vliegtuig vertrekt uiteindelijk een kwartiertje te laat maar toch is de verwachtte aankomsttijd ook weer verkort. ETA Londen 10.40 uur. We zullen zien!
Ook nu zitten we niet op de gereserveerde twinseat. Sterker nog: we hebben totaal andere stoelnummers gekregen. Ik ga naar de stewardess achterin maar die geeft een nogal lullig antwoord dat ze niets kan met reserveringen. Ja, dat is allemaal leuk en aardig natuurlijk maar voor deze stoelen is wel gewoon serieus geld betaald. Ze lijft volhouden dat ze er niks aan kan doen, maar merkt wel mijn irritatie. Voordat ik er om kan vragen komt de hoofdstewardess naar ons toe om te zeggen dat ze gedurende de vlucht even langs komt om ons te helpen met het indienen van een klacht. En of we misschien zin hebben in een glaasje champagne? Kijk: zij kan het dus ook niet a la minuut op lossen (alhoewel ze ook nu goed nieuws heeft: er zit niemand meer in de gate dus ook nu 3 stoelen voor ons 2) maar het gaat even om de toon van de boodschap zullen we maar zeggen!
We komen aan op T3 en moeten helemaal naar T5, inclusief security doen we heir ongeveer een uur over! Gelukkig hebben we voldoende tijd en kunnen we nog lekker een broodje eten.
Voor de tweede vlucht moeten we rond 14.00 uur boarden en keurig op tijd gaan we de lucht in. We zijn behoorlijk gaar als we om 16.00 uur landen op Dusseldorf. De paspoortcontrole gaat snel en de koffers hebben we ook snel te pakken dus binnen 20 minuten staan we buiten! Beetje jammer dat we ook nog 20 minuten op de shuttle moeten wachten, maar ondanks dat zijn we voor 17.00 uur bij het hotel en de auto. Jurgen is nog helder en rijdt ons veilig naar Etten-Leur waar we om 18.45 uur volgens traditie stoppen om koffie te drinken bij de (schoon)ouders. Zijn zij ook weer gerust dat we heel terug zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten