De wekker staat vroeg, heel vroeg! Maar het is voor het goeie doel en even na 07.00 uur parkeren we de auto bij het VC. Zo vroeg op de dag is hier nog meer dan voldoende plaats, meestal is dat later op de dag heel anders!
Terwijl ik de rugzak pak voor de portemonnee om de parkenpas te laten zien vallen de petjes van de rugzak af. Da's niet zo handig. Wat al helemaal niet handig is, is dat ik dat niet merk.
Het is pas 07.15 uur als we aansluiten in de rij voor de shuttlebus de canyon in, en toch moeten we 3 bussen wachten voor we mee kunnen. We raken wat aan de praat met een gezin voor ons dat vandaag de Narrows gaat wandelen. Dat is ook gelijk de eerste keer deze vakantie dat we Nederlands horen praten 😄
Het duurt een half uurtje voor we met de bus mee mogen en bij stop 7, Weeping Rock, stappen we uit. Even plassen en niet veel later, het is dan 08.30 uur, gaan we op weg.
Het pad begint gelijk met veel switchbacks en een stevig hellingspercentage. Helaas heb ik dit keer niet het excuus om soms even te stoppen voor een foto want hoe stom kun je zijn: het fototoestel ligt nog op de kamer. Maar daar gaan we echt niet voor terug, we zullen het met de telefoon van Jurgen moeten doen.
Maar goed, het stuk tot aan Echo Canyon wint behoorlijk snel aan hoogte en ik moet echt wel met enige regelmaat even stoppen. Na ongeveer een uurtje komen we bij Echo Canyon (je hoort echt de echo!), een heel mooi stuk en, ook niet onbelangrijk: even vlak! Stom genoeg vraag ik aan iemand die al naar beneden kom of het nog ver is. Dat kan je beter niet doen als je nog niet eens op de helft bent, en het antwoord is dan ook dat we 'way to go hebben'.
Maar goed, doorgaan zullen we!
Na Echo Canyon komt er een nog veel steiler stuk dan het eerste gedeelte. Het pad is hier echt in uit de rosten gehakt en als je naar boven kijkt zinkt de moed je wel in de schoenen (bij mij dan) want het pad gaat maar door, de zon komt langzaam boven de berg uit, het is steil, het is warm, mijn hoofd is inmiddels paars en ik vind het gewoon zwaar (misschien moet je ook iets meer conditie hebben om dit soort wandelingen te doen... zo maar een tip 😆).
Dit stuk gaat zo'n 2 mijl door. Da's best lang, we zien aan de rots van Angels Landing dat we steeds hoger komen en dus resultaat boeken. En dan zijn we EINDELIJK boven!
Het is nu nog zo'n 0,8 mijl vlak, af en toe door mul zand, langs de rim naar het mooiste uitzichtpunt ever.
Je staat hier een stuk hoger dan Angels Landing, je kijkt er letterlijk op neer, is het hier ook een stuk rustiger. We staan hier met zo'n 10 andere mensen. Maar laten we eerlijk zijn: deze wandeling vinden we (of in ieder geval ik) echt wel zwaarder dan Angels Landing. Niet alleen langer, maar ook hoger en zodoende steiler. We zijn dan ook best trots dat we hier toch bovenop de canyon staan! De weg door de canyon is echt maar een heel klein rood streepje in de verte, we kunnen ons haast niet voorstellen dat we daar helemaal vandaan zijn gekomen maar toch is het zo.
We genieten van het uitzicht, vullen het energie niveau aan met fanta, snelle Jelle en koekjes en nemen natuurlijk veel te vele foto's. Na zo'n 3 kwartier is het tijd om de terugweg aan te vangen. En hoewel dit natuurlijk sneller gaat dan naar boven, is het echt een enorme aanslag op de knieën. Man, man, het is eigenlijk niet te doen en dat in de volle zon. We snappen ook niet dat er nog steeds mensen omhoog komen, zelfs nog om 14.45 uur als wij al praktisch beneden zijn. Die doen het dan misschien sneller dan wij (6,5 uur, inclusief 45 minuten boven) maar je moet die 4 mijl toch omhoog. Nou ja, niet ons probleem. We komen nog wel een meisje tegen, alleen en zonder rugzak of iets dergelijks. We vragen haar toch maar even of ze wel water bij zich heeft maar haar vader blijkt een of twee haarspeldbochten lager te lopen, dus da's in orde. Maar wilden het toch even checken.
Om 15.00 uur zijn wij bij de shuttebus. Eerst lekker de schoenen uit en slippers aan en daarna vullen we nog een survey van een ranger in voordat we in de bus stappen naar het parkeerterrein waar de auto staat.
We halen wat lekkers bij de supermarkt en eten dat bij de kamer op. Dat hebben we wel verdiend!
Mijn linkerknie doet wel serieus zeer, dat is een beetje jammer. Eerst maar eens douchen en relaxen en rond 19.30 uur gaan we eten. Het wordt de Spotted Dog. Vooraf nemen we wat lokale kaas en worst. Verder neemt Jurgen pasta met garnalen en ik een salade met friet. En natuurlijk iets lekkers te drinken. We nemen de bus terug naar het hotel, kopen nog een lelijk schaaltje en een ijsje en dan is het meer dan genoeg geweest voor vandaag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten