Donderdag 29 juni: Van Pakwood naar Portland, via Mount St Helens

En alweer staat de wekker om 08.00 maar pas na een half uur snoozen komen we er uit. We ontbijten weer buiten en het smaakt weer prima.

Tegen 09.45 uur zijn we klaar voor vertrek. Het weer is na gisteren weer volledig opgeknapt en we hebben wederom een strakblauwe lucht. Het is nog wel fris, zo'n 65F maar hoe verder we naar het Zuiden rijden, hoe warmer het wordt.

Na ruim een uur rijden komen we bij het VC. Het is nu nóg 52 mijl naar het Johnston Ridge Observatory. Gelukkig kun je hier bij het VC zien hoe het weer daar is, zodat je niet voor niets dat hele eind rijdt. Maar daar bestaat vandaag geen twijfel over: het is prachtig weer!

De route naar het Observatory is erg mooi met op zeker moment uitzicht op Mount Rainier en Mount St. Helens. Alhoewel die eerste wel echt een heel stukje hoger is. Behoorlijk indrukwekkend om de kracht van de natuur zo te zien. 

In het Observatory kijken we een film over de gebeurtenissen van 22 maart 1980. Erg indrukwekkend om te zien wat de pyroclastische wolk heeft vernietigd, maar vooral ook de gigantische landslide. Aan het einde van de film gaan de gordijnen open en heb je een prachtig uitzicht op de krater. Dat is leuk gedaan.

We gaan de hele weg weer terug. Eigenlijk willen we picknicken maar op de een of ander manier missen we (natuurlijk) de afslag, dus we smeren langs de kant van de weg wat broodjes die we onderweg opeten. 

Het wordt nog steeds warmer. Als we bij Portland zijn, rond 16.30 uur want het laatste eind was heel erg druk en was het filerijden, is het inmiddels 85F.

Dit hotel hebben we geboekt via Hotwire dus we zijn benieuwd welke kamer we krijgen, maar dat blijkt helemaal goed te komen want het is een loei van een kamer met zitkamer, een slaapdeel en grote badkamer. En natuurlijk 2 TV's en 3 telefoons want je zult maar eens niet kunnen bellen vanaf de WC 😁

We installerne ons maar hebben nu eigenlijk geen zin meer om nog naar 'de stad' te rijden (we zitten hier in de buurt van het vliegveld) dus we zoeken een van onze favoriete restaurants en het wordt de Olive Garden. Jurgen neemt een Tour d'Italy (lasagne, pasta en kip) en ik neem een zelfsamengestelde pasta met vooral veel kaas. Vooraf neem ik de soep en Jurgen de salade met natuurlijk breadsticks. Jurgen is vanavond Bob, dus ik neem een Long Island Ice Tea.

Het is natuurlijk allemaal teveel en omdat we hier morgen ook nog slapen nemen we de doggybag mee. In ieder geval de breadsticks zullen zonder moeite opkomen.

We rijden nog even langs de Walmart (helaas hier geen frozen cocktails) en tegen 20.45 uur zijn we in het hotel. 

Woensdag 28 juni: Meer Mount Rainier

Ook vandaag staat de wekker om 08.00 uur, alhoewel het opstaan niet vanzelf gaat. Wat niet helpt is dat het weer heel anders is dan gisteren: bewolkt en een stuk frisser. Nog wel kortebroekenweer, maar dan met 'n trui. 

Jammer voor vandaag maar des te blijer zijn we dat we gisteren al het park in zijn gegaan voor de foto's. 

We gaan lekker buiten aan de picknicktafel ontbijten. Dat zit er hier bij in en is nog behoorlijk uitgebreid: toast, gekookte eieren, bagels, creamcheese, jus, koffie en thee (en cereals en zoete broodjes maar die hoeven we niet voor ons ontbijt). Na het ontbijt halen we onze gratis zak ijs op en dan gaan we op pad.

Eerst rijden we naar Longmire, da's toch nog best een stukje rijden maar door de bewolking zien we Mount Rainier niet een keer! De omgeving is evengoed mooi maar het zou toch wel erg sneu zijn als je vandaag aan zou komen. 

Enniehoe, na zo'n 5 kwartier rijden zijn we er. Hier gaan we de Trail of the Shadows lopen. 1 mijl, dus dat stelt niet zo veel voor maar je loopt hier tussen de oudste bomen van het park. 

Daarna door naar de tweede: een stuk van de Wonderlandtrail naar de Carter Falls en Madcap Falls. HEt is een leuk pad, bij vlagen steil maar het loopt prima. We dénken dat we de watervallen gezien hebben 😄

Er staat nergens iets aan gegeven en door het vele smeltwater komt er overal veel water naar beneden. Maar we hebben twee mooie watervallen gezien en bovendien een uur omhoog gelopen (het zou ongeveer 1 mijl one-way moeten zijn) dus we gaan er vanuit dat de foto's van de geplande watervallen zijn.

Inmiddels is het 13.00 uur dus we besluiten eerst richting Ohanapecosh te gaan en dan daar te picknicken. Het is een graad of 18 maar we zitten hier heerlijk in alle rust. Na een uurtje hebben we weer genoeg moed verzameld voor de volgende wandeling: de Silver Falls Trail (3 mijl rountrip). Dit is een erg leuk pad door de bossen. Totaal winnen we 300 feet hoogte. De waterval is mooi en behoorlijk krachtig, er komt ook veel spray vanaf.

Ook al komen we hier en daar wat mensen tegen, het grootste deel van de tijd lopen we hier met z'n tweetjes. En dat door 'n dicht bos in bearcountry. We maken dan ook flink kabaal om eventuele teddy's af te schrikken. Leuk om ze te zien maar dan toch het liefst vanuit de auto 😅

Rond 17.15 uur zijn we weer bij de auto. Het is nu nog maar een klein eindje naar het hotel dus daar eerst even relaxen en dan naar het dorp om te eten. Er zouden 3 eet opties moeten zijn maar we kiezen gemakshalve maar weer gewoon voor die van gisteren. We hebben geleerd, dus nu kiezen we voor een kleinere portie!

Eignelijk past het niet maar ik zie overal mensen met 'n ijsje lopen. En dat ziet er lekker uit (het ijsje dus 😉). Helaas is de smaak een stuk minder dus het merendeel verdwijnt in de vuilnisbak. Op de terugweg naar het hotel zien we nog wat wildlife.

Dinsdag 27 juni: Naar Packwood en de reus

We hebben heerlijk geslapen en het kost wat moeite om wakker te worden. We missen dan ook vakkundig het ontbijt wat tot 09.00 uur wordt geserveerd. Dan zit er niks anders op: EggMcMuffins van de Mac 😁

Doel van vandaag is Mount Rainier NP maar eerst maken we een tussenstop bij de factory Outlets in Centralia. Ik koop 2 paar slippers en Jurgen koopt een paar Air Jordans. Die had hij 'nodig' nadat hij een blaar een beetje fout had doorgeprikt. Ja ja! Na deze aankopen zijn we hier snel klaar en rijden we naar Packwood. Ons hotel zit een paar mijl buiten het dorp en we zijn er rond 14.30 uur. We mogen al inchecken en krijgen een nette, grote kamer op de 2nd floor. Lekker want we blijven hier 2 nachten en dan heb je geen 'last' van je bovenburen. Het douchegordijn verdient een bijzondere vermelding: het is een soort Schotse ruit 😄

Het is nog vroeg en het is prachtig weer dus we gaan de berg op! We hadden 'hem' al een paar keer van een afstand gezien maar de eerste keer dat we hem na een bocht in volle glorie zien... WAUW! Hij is dan ook met recht gigantisch, 4392 meter en het helpt natuurlijk ook wel dat er nog veel sneeuw ligt en de lucht strakblauw is. Maar echt: Wauw!

Omdat het weer nu zo mooi is rijden we naar Reflection Lake. De naam zegt het al: hier kun je een foto maken van de weerspiegeling van de berg in het meer. Een stukje van het meer is nog bevroren en er ligt nog behoorlijk wat sneeuw maar het staat op de foto! Het blijft gek: zoveel sneeuw maar ook dik 30 graden.

We rijden nog een eindje door naar het Henry M. Jackson Memorial VC (wie zou toch al die namen verzinnen...) bij Paradise. We horen hier dat praktisch alle hoger gelegen wandelpaden nog in de sneeuw liggen. Tsja. Nu valt er altijd al veel sneeuw bij Mount Rainier, zo ongeveer het meeste van de lower 48, maar dit jaar is er in het hele westen zo'n 200% van het gemiddelde gevallen. Dus... We mogen blij zijn dat het uberhaupt open is!

We vragen wat alternatieven voor wandelingen krijgen kaartjes en tips voor Longmire en Ohanapekosh (hoe?). We kopen nog wat souvenirs en rijden dan 3 kwartier terug naar Packwood.

Nu staat Packwood niet bekend om z'n restaurantaanbod (eigenlijk heel gek, het is het enige plekje op fatsoenlijke afstand van deze ingang van het NP) dus we komen terecht bij de lokale pizza-/hamburgertent. Het ziet er binnen niet uit maar het eten is meer dan prima. Jurgen neemt een burger en mijn pizza is natuurlijk veel te groot!

Maandag 26 Juni: Naar Aberdeen, meer Olympic NP

De wekker staat op tijd want we willen bij de tide pools gaan kijken en dat kan natuurlijk alleen als het eb is. En dat is om 09.05 uur. Rialto Beach is afgesloten dus rijden we naar Second Beach. Ook dit maakt deel uit van Olympic NP, met recht een gevarieerd park!

Het is een minuut of 5 rijden naar de 0.7 mijl lange trail naar het strand. Helaas is het deze morgen jas-met-lange-broeken-weer maar het is nog vroeg dus het kan nog alle kanten op. En het belangrijkste: het is droog!

Het pas loopt vrij steil naar beneden en onderweg zien we nog wat lokaal wildlife in de vorm van hele smerige grote naaktslakken. Het schijnen bananaslugs te zijn. 

Als we op het strand zijn moeten we eerst over een hoop boomstammen stappen alsof we aan het mikadoën zijn 😆 Maar dan sta je ook op een prachtig breed strand. Grote rotsen steken uit zee omhoog.Het is ruig en erg mooi.

 

Nu op zoek naar de tide pools die overal zijn achtergebleven. Dat is erg leuk! Gewoon heel veel zeesterren in felle kleuren: rood, geel, paars, oranje en veel anemonen. In mijn hoofd liggen zeesterren netjes met hun armen uitgespreid. Dat blijkt helemaal niet het geval! Weer wat geleerd 😄 

We maken veel foto's en lopen hier zomaar een uur kwijt. 

Tegen 11.00 uur zijn we weer met de auto op weg. We doen nog wat boodschappen bij de plaatselijke van-alles-en-nog-wat-winkel en daarna rijden we naar het Hoh Rain Forest. Inderdad, nog steeds in hetzelfde NP 😉

We lopen de Hall of the Moses Trail (0,8 mijl). Het is hier bizar groen. Nergens is de grond onbedekt, overal groeien varens, in de bomen groeien lange slierten mos en zelfs op omgevallen bomen groeien nieuwe planten en bomen. We nemen behoorlijk wat foto's maar dat gaat niet altijd goed omdat het inmiddels behoorlijk zonnig is. Het is ook nooit goed!

Terug bij de auto lopen zoeken we eerst een picknickplaats op want het is de hoogste tijd voor een lunch. We kunnen hier in alle rust eten. Hoe anders dan in het Zuidwesten. Natuurlijk zijn we hier nergens echt alleen maar druk kun je dit toch echt niet noemen hoor! We hebben geen zin om ook nog de Spruce Nature Trail te lopen. Plannen zijn er om van af te wijken dus dan doen we dat niet. Het is ook al 15.30 uur dus we gaan richting het hotel. Dat is nog een uur of 2 rijden. Inmiddels is het weer behoorlijk afgekoeld. We checken in en krijgen een heerlijk grote kamer met zitgedeelte. 

We vullen nog wat voorraden aan bij de Walmart en daarna gaan we eten. Op Tripadvisor scoort Billy's goed, dus daar gaan we naar toe. Het is een soort grill-pub met lekker eten: Jurgen neemt chicken teryaki en ik smotherd chicken. Beide met een salade dus het is bijna gezond 😁

Terug op de kamer zitten we nog even TV te kijken met een lokaal biertje voor Jurgen en een frozen cocktail uit een zakje voor mij (Maui Wowie) die veel lekkerder smaakt dan dat het klinkt. 

Zondag 25 juni: Naar Forks, Olympic NP

We zijn nog steeds behoorlijk vroeg wakker, zodat we al om 08.30 uur in de auto zitten. Eerste stop is de Safeway om de koelbox te vullen. Het duurt even voor we ‘m vinden, dat heeft vooral te maken met het eenrichtingsverkeer systeem wat in PA gehanteerd wordt (ligt natuurlijk helemaal niet aan ons J). Als we alle spullen hebben gaan we Olympic verkennen.

We gaan eerst naar Hurricane Ridge. Daar lopen we een hele korte trail. De winter heeft lang geduurd dit jaar, er ligt nog veel sneeuw. Maar ik had geen zin om m’n wandelschoenen aan te doen en het alternatief waren m'n teenslippers. Dus…

We lopen tot een switchback waar we en super uitzicht hebben over de Street Juan de Fuca. We schijnen hier zelfs de Cascades en Glacier Peak te kunnen zien. Het is erg mooi. En best gekke bergen; ze zijn niet bijzonder hoog, dus tot hoog boven op de bergen staan bomen. Maar er ligt ook sneeuw. Dat klopt niet zo goed met elkaar 😄

We rijden weer terug naar Port Angeles en gaan verder. Het ‘nadeel’ van dit park is dat er geen wegen doorheen lopen. Er is een rondweg, de 101, en die heeft telkens doodlopende zijwegen het park in.

Onze volgende zijweg gaat naar Cresent Lake. Daar doen we een kleine trail naar de Marymere Falls, zo’n 1,8 mijl. Dit is een mooie waterval en behoorlijk krachtig. Da’s het voordeel van veel sneeuw en vroeg in het seizoen hier zijn.

Terug bij de auto is het de hoogste tijd voor de picknick. We installeren ons op een van de picknickbanken en we zitten hier heerlijk rustig. De drukte is zeker niet te vergelijken met die in het Zuidwesten. Dan gaan we weer terug naar de 101 en nemen we de afslag bij Sol Duc. Hier lopen we de 1,6 mijl lange trail naar de Sol Duc Falls. Inderdaad, het thema van dit jaar is Watervallen!

De Sol Duc is minder hoog dan de Marymere, maar er komt toch een behoorlijke hoeveelheid water naar beneden. Het valt alleen anders.

Only in America 😂

De terugweg lopen we in recordtijd want de lunch is aan het werk. Bij de auto blijkt het dan toch iets gezakt waardoor we besluiten naar ons overnachtingsadres te rijden. Daar zit je dan toch iets lekkerder op je gemak. Het is nog zo’n 3 kwartier rijden door vooral heel veel bos, en dan rijden we het Tree Rivers Resort op. Wát een leuke plek is dit! Een camping met cabins en tiny houses, en die laatste hebben wij hier gehuurd. Alles zit er in en we slapen op de ‘vide’.

Na het installeren even naar het campingwinkeltje. Jurgen koopt bier, ik peach-a-rita. Dat was niet zo’n succes. We hebben niet zo’n zin voor het eten naar Forks te rijden dus ook dat doen we hier op de camping. Niets culinairs, maar wel een lekkere burger. Het is in ieder geval een klap goedkoper dan gisteren 😅

We zitten nog een tijdje buiten maar er moet steeds een laagje meer aan want het koelt behoorlijk af. Om 21.30 uur houden we het voor gezien en gaan we naar binnen.

Zaterdag 24 juni: Naar Port Angeles

We gaan alweer weg uit Seattle. Maar het is voor het goede doel want we gaan Whalewatchen bij Port Angeles! Hiervoor moeten we met de ferry van Edmonds naar Kingston. Om ruim op tijd in PA te zijn, willen we de ferry van 10.30 of 11.10. Dat moet zeker lukken want we zitten om 09.30 uur in de auto en het is zo’n 3 kwartier rijden.

Maar het lukt maar niet om op de expresslanes te komen die toegang geven tot de I5. De opritten zijn telkens afgesloten. We moeten dus de snelweg vermijden en dit gaat een heel stuk langzamer want nu moeten we telkens stoppen voor verkeerslichten. We gaan de ferry van 10.30 dan ook niet meer halen maar we zijn zeker mooi op tijd voor de volgende. Maar als we om 10.40 bij Edmonds aankomen, staat er een bord dat de waiting time voor de ferry 90 (!) minuten is! Dat is niet zo mooi…

We moeten ons om 14.40 uur melden in PA, dat is ongeveer 5 kwartier rijden vanaf de ferry. Die doet er ook een half uur over, dus dat betekent op zijn allerlaatst de ferry van 12.40 uur en dag mag er echt niks tegenzitten… En dat zou de boot zijn die we hebben als we 90 minuten moeten wachten.

Nou ja, heel vervelend maar we kunnen er nu toch niets meer aan veranderen. Na een tijdje filerijden komen we aan bij de tollbooth van de boot. Daar blijkt dat we per ongeluk voor 3 personen kaarten hadden gekocht (ik had er even niet bij nagedacht dat er bij het kaartje voor de auto al een persoon bij zou zitten), maar het goede nieuws is dat we op de boot van 12.40 uur mogen.

De overtocht is best leuk, net Vlissingen-Breskens, maar dan met bergen 😄

We zijn natuurlijk weer de laatsten die de boot af mogen, dus nu wordt het toch wel echt krap. Het is al 14.35 uur als we PA inrijden. Snel kijken waar we moeten zijn en nog belangrijker: waar we kunnen parkeren! We vinden gelukkig snel een plek tegenover de afvaartplaats. We kunnen hier voor 12 USD parkeren. Vinden we prima, we staan en we hebben het gehaald! We hebben precies de veiligheidsinstructie gemist, maar die is blijkbaar toch niet zo heel belangrijk want we mogen gewoon mee de boot op.

Het blijft natuurlijk altijd afwachten of we iets gaan zien op onze tocht, maar het begint al goed met een zeeotter in de haven. 

We varen vrij hard een behoorlijk stuk weg en we hebben een fantastisch uitzicht op het vaste land en de bergen van Olympic NP. Want had ik al gezegd dat het alweer prachtig weer is? We zijn ongeveer een half uur onderweg als we de eerste bultruggen spotten. Het zijn er 2 bij elkaar die nogal jolig aan het spelen zijn. Erg gaaf. Na wat wel een half uur moet zijn ‘groeten’ ze ons door met hun straat te zwaaien en dan zijn ze weg.

Wij varen verder richting Canada (Jurgen krijgt op z’n telefoon een sms ‘Welkom in Canada’) naar een natuurgebied met een vuurtoren. Hier liggen veel zeehonden/leeuwen en we spotten een Bald Eagle op de rotsen. Inmiddels zijn we aan de praat geraakt met 2 Amerikaanse dames. Erg gezellig en het zijn nu natuurlijk onze nieuwe BFF’s 😉

Na een tijdje spotten we nog eens 3 bultruggen waarvan 2 jong. Ook die is behoorlijk actief en speels en dat levert leuke plaatjes op. We waren een tij met ze op (inmiddels is de wind gedraaid, tijd voor onze jassen) en het is echt geweldig om te zien. Wij moeten op zeker moment toch echt door en ook nu krijgen we nog een ‘afscheidsgroet’ met de staart.

Tegen 19.00 uur zijn we weer in de haven waar we, compleet met hug, afscheid nemen van onze BFF’s. We wisselen e-mailadressen uit zodat zij ons de foto’s kunnen sturen die ze van ons hebben gemaakt. (red: inmiddels al wat jaren verder en die foto’s hebben we nooit ontvangen. Tot zo ver onze BFF’s 😂).

We slapen deze nacht in het Flagstone Motel. Dat is inderdaad nogal shabby. Maar het was goedkoop, we zijn er laat en we zijn morgen op tijd weer weg. Bovendien zijn ze zo te zien druk bezig met renoveren. Er moet alleen nog wel het een en ander gedaan worden zeg maar 😉

Het is natuurlijk ook de hoogste tijd voor het eten. Onze BFF’s hadden een restaurant aangeraden maar dat kunnen we niet vinden. Het wordt daarom Maurice waar we op zich lekker maar wel véél te duur eten. Uit baldadigheid nemen we er nog een toetje bij. Het is allemaal lekker maar de rekening is een beetje jammer. Ach.

Het was een lange dag, dus terug naar het hotel om te slapen!

Vrijdag 23 juni: Seattle

Gisteren lagen we om 22.30 uur op en geheel volgens traditie worden we om een uur of 04.00 uur even wakker maar we slapen al snel verder tot 06.00 uur. Dan zijn we echt wakker. Genoeg tijd om de koffers om te pakken (we gooien op de heenweg altijd de inhoud door elkaar. Als we dan een koffer kwijt zijn hebben we in ieder geval voldoende kleding), de koelbox in te pakken, dagboek schrijven, douchen en ontbijten. Dat ontbijt is lekker uitgebreid met toast, scrambled eggs, jus en een yoghurtje.

Rond 08.30 uur gaan we op weg, het is verrassend rustig op de weg dus we zijn ruim op tijd in Everett voor onze rondleiding door de Boeing fabriek. We kijken eerst even wat rond in het Aviation Center, lopen wat door de shop en dan gaan echt alle spullen in het kluisje want er mag niks naar binnen. Dat wordt maar een keer of 10 aangegeven en/of gezegd, dus het verwonderd mij dan altijd weer dat er toch weer mensen zijn die nog een mobiel in hun broekzak hebben zitten.

We kijken eerst een film en daarna worden we in een bus geleid en gaan we op weg. We kijken uiteindelijk in twee verschillende hallen en het is behoorlijk indrukwekkend. Niet alleen de grootte van de fabriekshallen maar ook heel gaaf om zo die halve vliegtuigen te zien staan. Jammer dat we hier geen foto’s mogen nemen, maar wel begrijpelijk. Het grappigste vinden wij dat vliegtuigen die gereed zijn ’s nachts de snelweg oversteken naar het vliegveld van Boeing om een proefvlucht te maken. Dat doen ze zodat mensen die op de snelweg rijden niet worden afgeleid. Ze zijn vast nog nooit bij Schiphol geweest 😆 Alles bij elkaar duurt de rondleiding ongeveer 90 minuten. Ik was eerst nogal sceptisch, maar het is echt een leuk bezoek en zeker de moeite waard!

Nu terug naar Seattle. Omdat het zo mooi helder weer is, maken we een stop bij Kerry Park. Hier heb je een prachtig uitzicht over de stad en we zien ook Mount Rainier. 

Dan terug naar hotel want hier staat de auto gratis! Eerst naar de Space Needle. We kijken hier wat rond in het park en nemen een Sub als lunch. Daarna nemen we de Monorail naar ‘de stad’. Hij stopt vlak bij Pikes Place Market. Dit is een soort georganiseerde chaos van bloemen, groenten, fruit en vis. Heel leuk om rond te struinen. We zien trouwens heel veel mensen met regenbooghaar en er hangen overal regenboogvlaggen. Het blijkt dat binnenkort de gay pride in Seattle wordt gehouden, dus dat verklaart een hoop. Het verklaart misschien ook dat hier een hele leuke sfeer hangt. We vinden het nu al een superleuke stad. Vriendelijke mensen, gezellig druk en het weer helpt natuurlijk enorm mee.

We halen koffie bij een heel klein tentje en ik weet weer waarom ik mijn koffie alleen sterk en vooral warm wil. Getver, ijskoffie is niet aan mij besteed 😄

We lopen langs de Gum Wall en die is ook getver. Maar toch hoort het er ook gewoon bij en we maken dus ook wat foto’s. We lopen ook nog naar Pioneer Square, maar we weten niet zeker of we nu wel die toeristische plek hebben gezien, dan is het nogal magertjes. Daarna verder naar Waterfront. Hier staat het Seattle Eye (?), dat vinden we leuk, dus daar gaan we in! We kopen kaartjes en na 10 minuten wachten mogen we omhoog en hebben we een prachtig uitzicht over de stad aan de ene kant en de berg aan de ander kant. 

Dan hebben we dorst dus is het tijd voor een drankje. Dat kan hier zelfs op het terras en… happy hour! Het is vakantie, wat kan ons het schelen! We kakken er wel een beetje van in maar aan de andere kant is het al 17.30 en zo’n hele dag op pad ga je natuurlijk ook voelen. We nemen de Monorail terug naar de Space Needle en gaan dan op hetzelfde pleintje eten als gisteren maar nu bij de pizzeria waar we een gigantische pizza delen.

We willen nog graag foto’s nemen bij Kerry Park by night, maar dat gaan we niet redden. Dus in het hotel zetten we de wekker en tegen 21.30 gaan we nog even op pad. Een statief was handig geweest want het is een uitdaging om dit fatsoenlijk op de foto te krijgen:

Maar goed, uiteindelijk lukt het dus kunnen we weer terug naar het hotel voor onze welverdiende nachtrust!