Zondag 2 juli: Bend en omgeving

We komen vandaag niet al te snel op gang maar dat geeft niks want het is tenslotte vakantie. Er staan voor vandaag een aantal watervallen op het programma. We gaan op weg naar Sisters, de start van de McKenziepas en we zien daar een leuk tentje waar we op een terrasje kunnen ontbijten (alhoewel het al minstens brunch is).

Ik wil wel eens Eggs Benedict proberen en Jurgen neemt iets met scrambled eggs. Het duurt on-Amerikaans-lang voor we het eten krijgen maar het is erg lekker! Alhoewel de Hollandaise saus voor mij wat minder had mogen zijn. Ik had er liever kaas over gehad 😄.

Tegen 12.00 uur zijn we hier eindelijk klaar en gaan we door. De eerste waterval die op de planning staat, Shalalie Falls (moet hier steeds denken aan het liedje van Sieneke van het songfestival. En da's voor niemand goed... 😅) kunnen we gelijk vinden, maar dat hadden meer mensen want de parkeerplaats staat echt ramvol. Daar kunnen we met geen mogelijkheid meer bij. Wij rijden dus door naar de volgende. Maar hoe goed we ook op bordjes letten, we missen ze toch (of ze zijn er gewoon niet, daar gaan wij vanuit). Hmm. We hebben er nu nog één: Proxy Falls. We hebben er een hard hoofd in want ook nu zien we geen bordjes als wij denken dat we toch redelijk in de buurt zijn. Net als we denken dat het niet meer goed gaat komen zien we de bordjes! En er is zelfs nog ruim voldoende parkeerplaats. Snel envelop pakken, geld erin, strook aan de binnenspiegel en envelop in de bus en op pad. Het eerste stuk is nogal rotsig, daarna loopt het makkelijker. Maar het is een erg leuke wandeling, zo'n 2 mijl en de waterval is erg mooi. Van grote hoogte valt hij in een bassin. En als bonus: we staan hier zo ongeveer alleen. Ook onderweg kwamen we maar één ander stel tegen. 

Na deze waterval rijden we weer naar Sisters. Het is erg warm en inmiddels 15.30 dus een prima excuus voor een onbeschoft groot ijsje. We lopen nog wat winkels in en daarna gaan we terug naar ons hotel waar we lekker weer een tijdje aan het zwembad liggen.

Tegen 18.30 gaan we op weg naar het eten. Er zit hier ook een Deschutes Brewery dus de keuze is snel gemaakt. In Bend mag je op zondag gratis parkeren. Da's mooi meegenomen. We staan binnen een paar minuten bij de brouwerij. Het is behoorlijk druk; we krijgen een buzzer en wachten in de bar. Maar na een goed kwartier krijgen we een tafel met zicht op de keuken. Wij vinden die bedrijvigheid altijd leuk om te zien. We bestellen een portie ESF (Extra Special Fries) en 'n portie wings, beide om te delen. Het is lekker! Maar wel een beetje heet dus dat moet geblust worden met een toetje!

Jurgen neemt iets met aardbei en rabarber, ik een chocolade toestand.

Onderweg naar het hotel halen we nog even koffie bij een drive-tru tentje van Duch Bros. Niks Dutch aan, maar wél lekkere koffie. 

Zaterdag 1 juli: Naar Bend

Vandaag aan we Portland al weer verlaten. Misschien een volgende keer toch wat meer tijd hier want onze eerste (zeer korte) indruk is dat het wel een leuke stad is. Maar goed, tijd voor Bend. We ontbijten wederom in het restaurant, het enige verschil is dat ik nu ook voor scrambled eggs kies. Ja, ja, living on the edge! 😂

Het is deze morgen wat bewolkt, maar de temperatuur is prima. Tegen 09.45 uur zijn we klaar voor vertrek en gaan we op weg. We rijden binnendoor want we willen via het Smith Rock State Park rijden.

Onderweg moeten we tanken. Da's beste en bijzondere ervaring. Ten eerste omdat het erg goedkoop is (2,47 USD/g) maar ook omdat het in Oregon niet is toegestaan om zelf te tanken. Dus ondanks dat het state law is, voelt het toch wel ongemakkelijk als een behoorlijk wat ouder man je tank vol gooit terwijl jij lekker in je auto zit. En wat doe je in zo'n geval in vredesnaam met de fooi? Wel, niet, hoeveel.... Nou ja, de tank zit vol en wij rijden weer verder. 

Inmiddels trekt de lucht helemaal open en de temperatuur loopt op tot zo'n 85F. We rijden een heel stuk door het Mount Hood Nation Forest en dat is toch wel erg mooi. Mount Hood, een vulkaan, is de hoogste berg van Oregon (3429m) en heeft een heel opvallende spitse top. En er ligt ook hier overal nog veel sneeuw op de bergen (bijna allemaal vulkanen).

We doen onderweg boodschappen bij de Safeway (you saved USD 9,11!!) en rond 13.45 zijn we bij het SP. Het is best druk, niet gek op zaterdag, maar we vinden toch ook hier snel een plekje. Je betaalt hier tot zonsondergang. Dus. Maar de toegang kost maar 5USD dus who cares.

We gaan eerst lekker picknicken; er staan hier op een groot veld met bomen veel picknicktafels en met verse broodjes, beleg en meloen zijn we zo een uur verder. 

Dan gaan we toch wandelen. We dalen af in de kloof (steil!) en het voelt veel dieper dan de 200 feet die het is. Over de brug willen we rechtsaf de Wolf Tree Trail lopen maar dat lukt uiteindelijk niet helemaal want het water staat te hoog om weer over te steken bij de horse ford, dus het wordt een one way. Op zich niet erg maar het is hier beneden nóg warmer en het laatste stuk omhoog is echt killing. 

Het kost wat moeite maar uiteindelijk zijn we dan toch weer boven. Wij vonden dit, ondanks dat het qua temperatuur aan de warme kant was om zo te wandelen, toch echt een hele leuke tussenstop. We drinken wat, trekken gelijk de wandelschoenen weer uit en gaan dan op weg naar het zwembad bij ons hotel!

We komen hier net na 16.00 uur aan en 5 minuten later plonzen we het heerlijk koele water in. Dit houden we een paar uur vol en dan is het tijd om te gaan eten. We parkeren in de hoofdstraat, lopen wat rond en gaan eten bij Barrio. We zitten aan de bar en het eten is hier tapas achtig, uiteraard aangevuld met lokaal bier, want Bend blijkt een bier-walhalla.

Op aanraden van de barman bestellen we een soort burgertjes van plantation (soort gebakken banaan maar dan anders) met pulled pork en advocado, spruitjes met blue cheese en bacon, nacho's met bonendip en nacho's met cheesedip. Het is echt allemaal heel erg lekker en het is leuk om de bedrijvigheid aan de bar te bekijken.

Als we willen afrekenen zien we dat er een biertje mist op de rekening. De barman is nogal verbaasd over zoveel eerlijkheid, checkt het, ziet dat het klopt en zegt dat we die van hem krijgen. Nou dank je wel! Krijg jij extra fooi 😃  

Op de terugweg naar de auto halen we een ijsje bij een tentje waar ze zelfs katjesdrop hebben! Daarna gaan we terug naar het hotel. Jammer genoeg kunnen we hier niet echt buiten zitten dus we kijken nog wat TV en dan is de dag weer voorbij.

Vrijdag 30 juni: Portland en de Comubia River Gorge

Als de wekker gaat hebben we heerlijk geslapen maar de matrassen zijn nogal zacht dus het duurt even voordat de ruggen weer los zijn.

In tegenstelling tot wat er op de boeking stond, zit het ontbijt er hier bij in. We kunnen kiezen tussen een continental breakfast in de lobby of een ontbijt in het restaurant waarbij we uit enkele dingen mogen kiezen of, als we iets anders willen, 2 USD korting krijgen. Wij vinden de gratis optie helemaal prima.

Jurgen kiest scrambled eggs, bacon, toast en hashbrowns koffie. Ik heem eggs-sunny-side-up-well-done, ham, toast en hashbrowns. En natuurlijk koffie. Ik snap dan ook eigenlijk niet waarom je dit dan voor in feite 2 USD kunt krijgen; best een compleet ontbijtje toch!

Toch een beetje gek dat je nu zo uit het restaurant weg loopt en alleen fooi achterlaat.

We rommelen nog wat op de kamer, pakken de rugzak, vergeten het roadbook en gaan naar de Columbia River Gorge. Het lijkt of het in Portland altijd druk is (voor zover wij dat kunnen zeggen...) want ook nu staat het behoorlijk vast. We rijden bovenlangs de rivier naar het Oosten en bij Cascades Locks mogen we voor 2 USD een best bijzondere brug over. De omgeving zo langs de rivier is trouwens prachtig en dat alles op zo'n 25 mijl van Portland.

We komen de eerste trail naar een waterval al snel tegen (de eerste van heel veel) en het is druk, maar we hebben geluk met een parkeerplaats. Snel de wandelschoenen aan en gáán. 

Het pad is niet heel lang, 0,4 mijl one-way maar het vervelende met watervallen is dat er toch altijd hoogteverschil bij komt kijken. Het pad gaat dan ook de hele tijd akelig steil omhoog.

Maar eerlijk is eerlijk: de Horseshoe falls liggen er mooi bij. Hij valt 'los' dus we kunnen er achterlangs lopen. We kunnen nog verder naar boven lopen maar watervallen zijn van de onderkant mooier dan van de bovenkant dus da's een mooi excuus om het niet te doen 😄 

Na een klein stukje rijden komen we bij de Ponytail falls. Daar hoeven we helemaal geen moeite voor te doen want we kunnen zo foto's nemen.

Dan komen we bij zo ongeveer de bekendste waterval van de Gorge: de Multnomah Falls. Bekendste betekent ook de drukste.... We hebben snel een parkeerplekje maar het is op de brug zo druk dat we geen zin hebben om daar naartoe te lopen. We kijken wat rond in de shops, zien een leuke maquette waaruit blijkt hoe hoog deze waterval eigenlijk is, drinken wat kouds en gaan dan weer verder.

We hebben bij de foto's wederom wat last van de zon, maar daar doen we niet moeilijk over want we houden van zon!

Dan gaat er (uiteraard) weer iets mis. De Latourell Falls staan nog op de planning maar ineens zitten we al op de snelweg. Nou, laat maar zitten dan. We gaan nog even langs de outlet, dit heet ook Columbia Gorge 😊

In Oregon betaal je geen state tax, dus voor de verandering is de prijs op het kaartje ook daadwerkelijk de prijs die je moet betalen. Ik vind ook nu geen sneakers maar wel een korte broek. We zijn er snel klaar mee en willen naar Portland. 

Een combinatie van het vergeten roadbook, drukte en een matige voorbereiding voor vandaag zorgt ervoor dat we pas om 16.15 uur geparkeerd zijn in het centrum. We gaan op pad maar eigenlijk weten we het even niet zo goed. Blijkbaar zien we er nogal verloren uit want we worden al snel aangesproken door een vriendelijke dame die ons veel tips geeft die achteraf ook in het roadbook stonden. Nu hebben we in ieder geval weer een richting. 

We besluiten vanavond te eten bij de Deshuttes Brewery en onderweg daarnaartoe een en ander te bekijken. Ik spot het bord van 'The Heathman' (50 shades), we zien een heel mooi oud bioscoop bord en moeten natuurlijk een bezoek brengen aan Powells. Hier lopen we onszelf heerlijk even kwijt. Tegenvaller: ze hebben werkelijk alles, behalve een reisgids voor Nederland! Nu hebben wij die natuurlijk niet nodig maar toch altijd even leuk om te kijken. Ik zou ik niet zijn als ik niet met een boek naar buiten liep. 

Dan loopt het tegen 18.00 uur en krijgen we toch wel echt trek. Dus naar de brouwerij. Jurgen heeft in de supermarkt al wat Deschuttes bier gekocht. Dat beviel goed dus hij kiest hier een sample met 6 soorten. Kan hij verder uitzoeken wat hij lekker vindt. Ik ben dus bob. Jurgen neemt de Jellow Belly Burger en ik de Elk Burger. Het is echt heerlijk en ook al zitten we eigenlijk al behoorlijk vol van de burgers, we gaan tóch voor een toetje. Soms moet dat gewoon 😆 Jurgen heeft een aardbeien ding/taartje met pistache en ik 'n chocolate chip gevaarte. Heerlijk maar het kan natuurlijk bij lange na niet op. We kopen in het winkeltje en t-shirt en dan rijden we weer terug naar het hotel.

 

Gelukkig is de drukte inmiddels weg en zijn we redelijk op tijd terug in het hotel. Mooi zo, dan hebben we tijd voor een wasje, we sparen die kwartjes tenslotte niet voor niets! 

Donderdag 29 juni: Van Pakwood naar Portland, via Mount St Helens

En alweer staat de wekker om 08.00 maar pas na een half uur snoozen komen we er uit. We ontbijten weer buiten en het smaakt weer prima.

Tegen 09.45 uur zijn we klaar voor vertrek. Het weer is na gisteren weer volledig opgeknapt en we hebben wederom een strakblauwe lucht. Het is nog wel fris, zo'n 65F maar hoe verder we naar het Zuiden rijden, hoe warmer het wordt.

Na ruim een uur rijden komen we bij het VC. Het is nu nóg 52 mijl naar het Johnston Ridge Observatory. Gelukkig kun je hier bij het VC zien hoe het weer daar is, zodat je niet voor niets dat hele eind rijdt. Maar daar bestaat vandaag geen twijfel over: het is prachtig weer!

De route naar het Observatory is erg mooi met op zeker moment uitzicht op Mount Rainier en Mount St. Helens. Alhoewel die eerste wel echt een heel stukje hoger is. Behoorlijk indrukwekkend om de kracht van de natuur zo te zien. 

In het Observatory kijken we een film over de gebeurtenissen van 22 maart 1980. Erg indrukwekkend om te zien wat de pyroclastische wolk heeft vernietigd, maar vooral ook de gigantische landslide. Aan het einde van de film gaan de gordijnen open en heb je een prachtig uitzicht op de krater. Dat is leuk gedaan.

We gaan de hele weg weer terug. Eigenlijk willen we picknicken maar op de een of ander manier missen we (natuurlijk) de afslag, dus we smeren langs de kant van de weg wat broodjes die we onderweg opeten. 

Het wordt nog steeds warmer. Als we bij Portland zijn, rond 16.30 uur want het laatste eind was heel erg druk en was het filerijden, is het inmiddels 85F.

Dit hotel hebben we geboekt via Hotwire dus we zijn benieuwd welke kamer we krijgen, maar dat blijkt helemaal goed te komen want het is een loei van een kamer met zitkamer, een slaapdeel en grote badkamer. En natuurlijk 2 TV's en 3 telefoons want je zult maar eens niet kunnen bellen vanaf de WC 😁

We installerne ons maar hebben nu eigenlijk geen zin meer om nog naar 'de stad' te rijden (we zitten hier in de buurt van het vliegveld) dus we zoeken een van onze favoriete restaurants en het wordt de Olive Garden. Jurgen neemt een Tour d'Italy (lasagne, pasta en kip) en ik neem een zelfsamengestelde pasta met vooral veel kaas. Vooraf neem ik de soep en Jurgen de salade met natuurlijk breadsticks. Jurgen is vanavond Bob, dus ik neem een Long Island Ice Tea.

Het is natuurlijk allemaal teveel en omdat we hier morgen ook nog slapen nemen we de doggybag mee. In ieder geval de breadsticks zullen zonder moeite opkomen.

We rijden nog even langs de Walmart (helaas hier geen frozen cocktails) en tegen 20.45 uur zijn we in het hotel. 

Woensdag 28 juni: Meer Mount Rainier

Ook vandaag staat de wekker om 08.00 uur, alhoewel het opstaan niet vanzelf gaat. Wat niet helpt is dat het weer heel anders is dan gisteren: bewolkt en een stuk frisser. Nog wel kortebroekenweer, maar dan met 'n trui. 

Jammer voor vandaag maar des te blijer zijn we dat we gisteren al het park in zijn gegaan voor de foto's. 

We gaan lekker buiten aan de picknicktafel ontbijten. Dat zit er hier bij in en is nog behoorlijk uitgebreid: toast, gekookte eieren, bagels, creamcheese, jus, koffie en thee (en cereals en zoete broodjes maar die hoeven we niet voor ons ontbijt). Na het ontbijt halen we onze gratis zak ijs op en dan gaan we op pad.

Eerst rijden we naar Longmire, da's toch nog best een stukje rijden maar door de bewolking zien we Mount Rainier niet een keer! De omgeving is evengoed mooi maar het zou toch wel erg sneu zijn als je vandaag aan zou komen. 

Enniehoe, na zo'n 5 kwartier rijden zijn we er. Hier gaan we de Trail of the Shadows lopen. 1 mijl, dus dat stelt niet zo veel voor maar je loopt hier tussen de oudste bomen van het park. 

Daarna door naar de tweede: een stuk van de Wonderlandtrail naar de Carter Falls en Madcap Falls. HEt is een leuk pad, bij vlagen steil maar het loopt prima. We dénken dat we de watervallen gezien hebben 😄

Er staat nergens iets aan gegeven en door het vele smeltwater komt er overal veel water naar beneden. Maar we hebben twee mooie watervallen gezien en bovendien een uur omhoog gelopen (het zou ongeveer 1 mijl one-way moeten zijn) dus we gaan er vanuit dat de foto's van de geplande watervallen zijn.

Inmiddels is het 13.00 uur dus we besluiten eerst richting Ohanapecosh te gaan en dan daar te picknicken. Het is een graad of 18 maar we zitten hier heerlijk in alle rust. Na een uurtje hebben we weer genoeg moed verzameld voor de volgende wandeling: de Silver Falls Trail (3 mijl rountrip). Dit is een erg leuk pad door de bossen. Totaal winnen we 300 feet hoogte. De waterval is mooi en behoorlijk krachtig, er komt ook veel spray vanaf.

Ook al komen we hier en daar wat mensen tegen, het grootste deel van de tijd lopen we hier met z'n tweetjes. En dat door 'n dicht bos in bearcountry. We maken dan ook flink kabaal om eventuele teddy's af te schrikken. Leuk om ze te zien maar dan toch het liefst vanuit de auto 😅

Rond 17.15 uur zijn we weer bij de auto. Het is nu nog maar een klein eindje naar het hotel dus daar eerst even relaxen en dan naar het dorp om te eten. Er zouden 3 eet opties moeten zijn maar we kiezen gemakshalve maar weer gewoon voor die van gisteren. We hebben geleerd, dus nu kiezen we voor een kleinere portie!

Eignelijk past het niet maar ik zie overal mensen met 'n ijsje lopen. En dat ziet er lekker uit (het ijsje dus 😉). Helaas is de smaak een stuk minder dus het merendeel verdwijnt in de vuilnisbak. Op de terugweg naar het hotel zien we nog wat wildlife.

Dinsdag 27 juni: Naar Packwood en de reus

We hebben heerlijk geslapen en het kost wat moeite om wakker te worden. We missen dan ook vakkundig het ontbijt wat tot 09.00 uur wordt geserveerd. Dan zit er niks anders op: EggMcMuffins van de Mac 😁

Doel van vandaag is Mount Rainier NP maar eerst maken we een tussenstop bij de factory Outlets in Centralia. Ik koop 2 paar slippers en Jurgen koopt een paar Air Jordans. Die had hij 'nodig' nadat hij een blaar een beetje fout had doorgeprikt. Ja ja! Na deze aankopen zijn we hier snel klaar en rijden we naar Packwood. Ons hotel zit een paar mijl buiten het dorp en we zijn er rond 14.30 uur. We mogen al inchecken en krijgen een nette, grote kamer op de 2nd floor. Lekker want we blijven hier 2 nachten en dan heb je geen 'last' van je bovenburen. Het douchegordijn verdient een bijzondere vermelding: het is een soort Schotse ruit 😄

Het is nog vroeg en het is prachtig weer dus we gaan de berg op! We hadden 'hem' al een paar keer van een afstand gezien maar de eerste keer dat we hem na een bocht in volle glorie zien... WAUW! Hij is dan ook met recht gigantisch, 4392 meter en het helpt natuurlijk ook wel dat er nog veel sneeuw ligt en de lucht strakblauw is. Maar echt: Wauw!

Omdat het weer nu zo mooi is rijden we naar Reflection Lake. De naam zegt het al: hier kun je een foto maken van de weerspiegeling van de berg in het meer. Een stukje van het meer is nog bevroren en er ligt nog behoorlijk wat sneeuw maar het staat op de foto! Het blijft gek: zoveel sneeuw maar ook dik 30 graden.

We rijden nog een eindje door naar het Henry M. Jackson Memorial VC (wie zou toch al die namen verzinnen...) bij Paradise. We horen hier dat praktisch alle hoger gelegen wandelpaden nog in de sneeuw liggen. Tsja. Nu valt er altijd al veel sneeuw bij Mount Rainier, zo ongeveer het meeste van de lower 48, maar dit jaar is er in het hele westen zo'n 200% van het gemiddelde gevallen. Dus... We mogen blij zijn dat het uberhaupt open is!

We vragen wat alternatieven voor wandelingen krijgen kaartjes en tips voor Longmire en Ohanapekosh (hoe?). We kopen nog wat souvenirs en rijden dan 3 kwartier terug naar Packwood.

Nu staat Packwood niet bekend om z'n restaurantaanbod (eigenlijk heel gek, het is het enige plekje op fatsoenlijke afstand van deze ingang van het NP) dus we komen terecht bij de lokale pizza-/hamburgertent. Het ziet er binnen niet uit maar het eten is meer dan prima. Jurgen neemt een burger en mijn pizza is natuurlijk veel te groot!

Maandag 26 Juni: Naar Aberdeen, meer Olympic NP

De wekker staat op tijd want we willen bij de tide pools gaan kijken en dat kan natuurlijk alleen als het eb is. En dat is om 09.05 uur. Rialto Beach is afgesloten dus rijden we naar Second Beach. Ook dit maakt deel uit van Olympic NP, met recht een gevarieerd park!

Het is een minuut of 5 rijden naar de 0.7 mijl lange trail naar het strand. Helaas is het deze morgen jas-met-lange-broeken-weer maar het is nog vroeg dus het kan nog alle kanten op. En het belangrijkste: het is droog!

Het pas loopt vrij steil naar beneden en onderweg zien we nog wat lokaal wildlife in de vorm van hele smerige grote naaktslakken. Het schijnen bananaslugs te zijn. 

Als we op het strand zijn moeten we eerst over een hoop boomstammen stappen alsof we aan het mikadoën zijn 😆 Maar dan sta je ook op een prachtig breed strand. Grote rotsen steken uit zee omhoog.Het is ruig en erg mooi.

 

Nu op zoek naar de tide pools die overal zijn achtergebleven. Dat is erg leuk! Gewoon heel veel zeesterren in felle kleuren: rood, geel, paars, oranje en veel anemonen. In mijn hoofd liggen zeesterren netjes met hun armen uitgespreid. Dat blijkt helemaal niet het geval! Weer wat geleerd 😄 

We maken veel foto's en lopen hier zomaar een uur kwijt. 

Tegen 11.00 uur zijn we weer met de auto op weg. We doen nog wat boodschappen bij de plaatselijke van-alles-en-nog-wat-winkel en daarna rijden we naar het Hoh Rain Forest. Inderdad, nog steeds in hetzelfde NP 😉

We lopen de Hall of the Moses Trail (0,8 mijl). Het is hier bizar groen. Nergens is de grond onbedekt, overal groeien varens, in de bomen groeien lange slierten mos en zelfs op omgevallen bomen groeien nieuwe planten en bomen. We nemen behoorlijk wat foto's maar dat gaat niet altijd goed omdat het inmiddels behoorlijk zonnig is. Het is ook nooit goed!

Terug bij de auto lopen zoeken we eerst een picknickplaats op want het is de hoogste tijd voor een lunch. We kunnen hier in alle rust eten. Hoe anders dan in het Zuidwesten. Natuurlijk zijn we hier nergens echt alleen maar druk kun je dit toch echt niet noemen hoor! We hebben geen zin om ook nog de Spruce Nature Trail te lopen. Plannen zijn er om van af te wijken dus dan doen we dat niet. Het is ook al 15.30 uur dus we gaan richting het hotel. Dat is nog een uur of 2 rijden. Inmiddels is het weer behoorlijk afgekoeld. We checken in en krijgen een heerlijk grote kamer met zitgedeelte. 

We vullen nog wat voorraden aan bij de Walmart en daarna gaan we eten. Op Tripadvisor scoort Billy's goed, dus daar gaan we naar toe. Het is een soort grill-pub met lekker eten: Jurgen neemt chicken teryaki en ik smotherd chicken. Beide met een salade dus het is bijna gezond 😁

Terug op de kamer zitten we nog even TV te kijken met een lokaal biertje voor Jurgen en een frozen cocktail uit een zakje voor mij (Maui Wowie) die veel lekkerder smaakt dan dat het klinkt.